Woensdagmiddag, op m’n vrije dag, ga ik lekker aan de wandel. Het zonnetje schijnt, de vogeltjes fluiten. Het is een mooie dag eind februari.
Ik loop de wijk uit, een stukje richting de weilanden waar je in de natuur kunt wandelen.
Halverwege bedenk ik me dat ik misschien van de zomer, of van het voorjaar al, wel weer 5 km zou willen kunnen wandelen. Meestal doe ik nu een rondje van 1 tot 1,5 km. In heel traag tempo om lekker te kunnen ontspannen en te genieten van de natuur. En te ontprikkelen.
Dus ik bedacht mij dat als ik die 5 km wil halen, ik daar wel een beetje voor mag oefenen en dus het rondje uitbreiden van wat ik nu meestal loop.
Ik besluit een stukje verder te lopen dan dit standaard rondje. Zo gezegd zo gedaan.
Een half uur later kom ik thuis. En ik ben zò moe. Ik moet echt even uitpuffen op de bank en bijkomen.
Vervolgens begint het gepieker.
Jeetje wat voel ik me slecht van dat stukje extra lopen. Hoezo ben ik nou m’n grens over gegaan? Ik voelde me toch best moe zo na 2 dagen werken? Waarom bedenkt m’n hoofd dan dat uitbreiden nu zo’n goed idee is? Waarom luister ik niet gewoon naar mn lijf?
Oh oh.. Kritische Karin komt even om de hoek kijken hoor.. gezellige boel.
Gelukkig wees m’n coach me hierop. Wat gebeurt er nu eigenlijk? Zou je deze dingen ook tegen een vriend of vriendin zeggen?
Uhhh nee natuurlijk niet, geef ik toe.
Waarom dan zo streng voor jezelf? Je doet een goede poging om een klein stukje verder te wandelen. Je grens op te zoeken ipv jezelf te beschuldigen van over grenzen gaan.
Kun je ook met mildheid naar jezelf kijken en zien dat je een goede intentie had?
Helaas pakte het misschien niet uit zoals je wilde maar hee, vallen en weer opstaan.
En daarnaast is natuurlijk de vraag. Hoe ver ga je eigenlijk je eigen grens over door een stukje verder te wandelen? Herstel je daar niet vrij snel van? Even een half uurtje rust en dan is het weer oké?
Hoe vaak gebeurt dit in andere situaties? Zonder daar dan natuurlijk een oordeel op te leggen.
Herkenbaar?
